O sukcesie systemu gromadzenia danych – o skutecznym sposobie zbierania informacji i rozporządzania nimi, czyli o tym czy są czytelne i zrozumiałe dla innych systemów – decyduje standaryzacja. A co oprócz niej? Przyjrzyjmy się ważniejszym aspektom interoperacyjności rejestrów medycznych.

 

Rejestry medyczne – definicje i główne rozróżnienia.

Definicji rejestrów medycznych istnieje niewątpliwie kilka. Po pierwsze można je rozumieć jako zbiory informacji magazynujące dane kliniczne w powiązaniu z konkretnym pacjentem i rozpostartą nad nim opieką medyczną. Po drugie, w ujęciu znacznie szerszym, rejestry medyczne stanowią grupy i zestawy danych demograficznych i zdrowotnych, a powodem, dla którego są one prowadzone, jest publiczne dobro, czego dowód stanowią przykłady tych krajów, w których rejestrów medycznych znajduje się najwięcej.

 

Rejestry medyczne służą bezpieczeństwu pacjentów, o czym świadczy ich wieloaspektowa przydatność. Przydają się do celów epidemiologicznych, usprawniając monitoring zachorowalności czy umieralności na dominujące w społecznościach choroby. Pozwalają pozyskiwać i archiwizować informacje, dzięki którym można przewidywać nadchodzące zapotrzebowanie na medykamenty i świadczenia zdrowotne. Pomagają porównywać skuteczność rozmaitych terapii. Nie do przecenienia jest też ich rola w sferze naukowo-badawczej – rejestry medyczne stanowią idealne uzupełnienie badań klinicznych i laboratoryjnych, w których zakres otrzymanych eksperymentalnie danych jest zbyt mały, by móc za ich pomocą scharakteryzować całość analizowanego zjawiska (na przykład poznać wszystkie korzyści i skutki uboczne wynikające z oddziaływania testowanego leku).

 

System Informacji Medycznej istniejący w Polsce od roku 2011, kiedy to na mocy Ustawy o ochronie zdrowia wprowadzono do obszaru opieki zdrowotnej pierwsze skodyfikowane bazy danych, łączy następujące typy rejestrów medycznych:

• pierwotne referencyjne rejestry medyczne ochrony zdrowia (centralny rejestr lekarzy, pielęgniarek i położnych, farmaceutów czy zawodów medycznych),
• wtórne referencyjne rejestry medyczne (np. centralny wykaz usługodawców i usługobiorców),
• klasyfikacyjne rejestry medyczne (np. ICD-10, czyli Międzynarodowa Klasyfikacja Chorób i Problemów Zdrowotnych, Międzynarodowa Klasyfikacja Procedur Medycznych czy Klasyfikacja Badań Laboratoryjnych).

 

Standaryzacja i interoperacyjność REJESTRÓW MEDYCZNYCH – platforma P2.

Jednolitość technik gromadzenia danych i sposobów ich zapisywania pozwoliła na szybką i sprawną komunikację w obrębie poszczególnych rejestrów medycznych. Do celów komunikacyjnych, a także po to, by ustandaryzować informacje, stworzono specjalistyczne narzędzie w postaci Platformy Udostępniania On-Line Usług i Zasobów Cyfrowych Rejestrów Medycznych (P2). Pozwoliło ono zniwelować niespójność danych, eliminując błędy wynikające z różnych sposobów ich rejestracji. Umożliwiło korzystną współpracę wertykalną i horyzontalną – z rejestrami referencyjnymi oraz pomiędzy poszczególnymi rejestrami medycznymi równorzędnych placówek leczniczych. Zapobiegło redundancji danych, czyli niekorzystnemu nadmiarowi informacji wynikającemu z nadmiernego ich powielania. Doprecyzowało standardy, normy i procedury, czyli usprawniło narzędzia i techniki pozyskiwania wiedzy, a przede wszystkim uporządkowało standardy komunikacyjne.